Hafiz Esmir ef. Selimović nedavno je objavio kritički osvrt na vehabizam i njegov uticaj na tradicionalni islam u Bosni. Njegov tekst odražava zabrinutost zbog podrške vehabizmu od strane nekih Bošnjaka, koji ga samo nominalno podržavaju, a u privatnom životu ne praktikuju vjeru niti vehabijsko učenje. Selimović ističe da ti ljudi imaju pravo na svoje mišljenje, ali često ne shvataju duboke implikacije vehabizma.
Selimović izražava razočaranje zbog toga što mnogi ne razumiju šta vehabizam kao ideologija zapravo predstavlja. Umjesto da cijene bogatu, hiljadugodišnju nauku hadisa i učenjake koji su tu tradiciju očuvali, vehabijske vođe nude osobe kao što su Albani, bin Baz, ibn Usejmin i Fevzan, čija učenja nemaju kontinuitet prenošenja (sened) i svode nauku hadisa na mali, fragmentirani dio.
Selimović ističe da Albani ponekad hadis ocjenjuje kao sahih, a ponekad kao da nije sahih, što izaziva konfuziju. Ibn Usejmin, jedan od vehabijskih autoriteta, čak savjetuje da se Albanijeve ocjene ignorišu jer griješi, te da se hadisi ocjenjuju po vlastitom osjećaju. Ovakav pristup Selimović smatra naučno upitnim.
Još jedno kritično pitanje je odbacivanje hiljadugodišnje mezhebske tradicije i metodologije islamskog prava u korist tumačenja koja Selimović opisuje kao vođena egoističkim porivima. On kritikuje uvođenje novih vrsta brakova kao što je “misjar”, koji imaju za cilj opravdati niske strasti, te naglašava da vehabijske vođe Kur'an i Sunnet tumače prema svom, često pogrešnom, razumijevanju, dok odbijaju prihvatiti ustanovljena tumačenja četiri imama mezheba.
Što se tiče duhovnosti u islamu, Selimović suprotstavlja vehabijsku praksu prizivanja džina i komunikacije sa duhovima velikim duhovnim doprinosima ličnosti kao što su Mevlana Rumi, Gazali i Ibn Arebi. On osuđuje vehabijske egzorciste koji naplaćuju visoke sume za liječenje učenjem Kur'ana, nazivajući to perverzijom prave islamske duhovnosti.
Kulturalno i umjetnički, Selimović vidi vehabizam kao destruktivan. On ističe da je hiljadugodišnja islamska kultura i umjetnost, koja je iznjedrila remek-djela poput Tadž Mahala, zamijenjena vehabijskom destrukcijom. Kao primjer navodi Saudijsku Arabiju, gdje su historijske lokacije uništene i zamijenjene hotelima i javnim toaletima, umjesto da se očuvaju i promovišu kulturne vrijednosti.
Na kraju, Selimović kritikuje vehabijsku taktiku širenja straha putem terorizma, za razliku od tradicionalne metode širenja islama lijepom riječju. On upozorava na manipulativnost vehabijskih sljedbenika i navodi primjere srpskih špijuna koji se pretvaraju da su vehabije kako bi prevarili naivne sljedbenike.
Selimović zaključuje apelom na razum i znanje ljudi. Poziva ih da odbace vehabizam, jer on nema veze sa pravim vjerovanjem koje je negovano hiljadu godina, već promoviše neznanje, zabludu, pohlepu, grubost, agresivnost i nekulturu.
